Το χαμομήλι είναι ένα πασίγνωστο θεραπευτικό φυτό, ίσως το πιο δημοφιλές. Από τα παλιά χρόνια είναι γνωστό ότι οι Γερμανοί το είχαν αφιερώσει στο θεό Μπαλντούρ. Το χαμομήλι, που συλλέγεται την ημέρα του Ιωάννη του Προδρόμου, τη γιορτή του θεού Μπαλντούρ, θεωρείται ότι έχει ιδιαίτερα θεραπευτικές δυνάμεις. Η λέξη χαμομήλι προέρχεται από το αρχαίο “χαμαίμηλον” (χαμαί + μήλον)
Κατά τον Γαληνό οι αρχαίοι Αιγύπτιοι το χρησιμοποιούσαν ως αντιπυρετικό και κυρίως κατά των διαλειπόντων πυρετών. Το είχαν δε αφιερώσει στον θεό Ήλιο, τον οποίο θεωρούσαν γιατρό των μολυσματικών νόσων. Ο Αέτιος αναφέρει ότι ο Αιγύπτιος Νηχέψων το μεταχειριζόταν στις θεραπείες των διαλειπόντων πυρετών, σε καθολικές επαλείψεις του σώματος με το λάδι του. Οι αρχαίοι Έλληνες το ονόμασαν «μήλο χαμαί» λόγω της μυρωδιάς του. Ο Αρίστων (ιατρός προγενέστερος του Ιπποκράτη) όπως αναφέρει ο Γαληνός, παρασκεύαζε με το χαμομήλι φάρμακο που ονόμαζε «κωλικήν» και το συνιστούσε κατά «παντός άλγους».
Ο Ιπποκράτης το χρησιμοποιούσε ως εμμηναγωγό, κατά της υστερίας, κατά της λευκόρροιας και στις γυναίκες που ήταν κακόχυμες και έπασχαν από μαρασμό. Ο Διοσκουρίδης και αργότερα ο Παύλος Αιγινίτης το συνιστούσαν ως αντιπυρετικό, διαλυτικό, παυσίπονο και εμμηναγωγό. Όπως αναφέρει ο Κέλσος (2ο αιώνα μ.Χ.) ένα φάρμακο που χρησιμοποιούσε για ποδάγρα περιείχε εκτός των άλλων –ίσως ναρκωτικών– βασικά χαμομήλι. Η Ασπασία (δεν γνωρίζουμε αν ήταν η γυναίκα του Περικλή ή όχι), όπως αναφέρει ο Αέτιος, χρησιμοποιούσε το έγχυμα του χαμομηλιού στις ετοιμόγεννες γυναίκες γιατί ελάττωνε τους πόνους του τοκετού και μετά από αυτόν.
Στη λαϊκή ιατρική αυτό ισχύει ακόμη και το χρησιμοποιούν για τον ίδιο σκοπό. Επίσης τη ρίζα του Πυρέθρου τη χρησιμοποιούσαν για να παρασκευάζουν οδοντικά ελιξίρια, λόγω της ισχυρής δράσης της ως σιελαγωγικό.
Στην Κρήτη το βότανο αποκαλείται καμηλάκια. Συλλέγεται «απ’ τα’ Άη Γιωργιού και πόδε» πάντα δε μέσα στο «Χριστός Ανέστη».
Οι Κρητικοί το μάζευαν και το στέγνωναν πάνω σε εφημερίδα μέσα σε κάμαρα. Όταν ξεραινόταν το έραβαν μέσα σε πάνινα σακουλάκια. Γνώριζαν τις ιδιότητες του αιθέριου ελαίου του βοτάνου. «Το ζεσταίνομε καλά με λάδι και ποτρίβγομε τα μωρά, οντέν είναι σουλουχουνιασμένα (κρυωμένα)». Επίσης έβαζαν πάνω στο στηθάκι του μωρού ζεστά τα καμηλάκια «και δεν βραχνίζει το μωρό» όπως έλεγαν. Και βέβαια οι κοπέλες το χρησιμοποιούσαν για ομορφιά! «Τώρα που εξεπονηρέψαν οι κοπελιές, λούγουνται με καμηλάκια και ξανθαίνουν τα μαλλιά ντονε».